Yıkılırken İnsanlık

Mutluluk bir arpa boyu uzaklıktayken,
Homurtusu gelir ölümün vadilerden,
Heyhat.. Namertlerin elinden.
Milim milim pay edilir mutluluk
Devrilir şehirler bir bir,
Ve yıkılır insanlık.

Şimdi çöller ve dağ başları daha müreffeh gidişattan.
Artık denizlerden esmekte ölüm meltemlerle karışık.
Ölümün rengi siner gözbebeklerine minicik yavruların..

Kazanan yoktur bu savaş oyununu.
Bir piyon dokunur diğerine ve devrilir, hepsi bu kadar.
Olan anaların yüreğine olmuştur, olduğu kadar.
Ölümler yer değiştirir farklı coğrafyalardan.
Ağarır yaşlı dünyanın saçı sakalı,
İçinin hüznü vurur dışına volkan kızıllığında.
Titrer yüreği bir deprem narinliğinde.
Ölsem de kurtulsa insanlık dercesine,
Feryadı yükselmekte dünyanın.
Yıkılırken insanlık..
Atila Yalçınkaya ‎29 ‎Aralık ‎2015 ‎Salı, ‏‎13:20