Akşamın esmer hüznü çöküyor içime
Buğulu camlar ardında bekliyorum.
İnsanlar gelip geçiyordu bu şehrin sokaklarından
Her biri bir başka acı taşıyordu yüzlerinde
Bu yağan yağmur değildi ...
Sanki içimdeki bitmeyen hüzündü.

Yüreğimde kanayan acıların doruklarındayım
Sen hüznü , sen ayrılığı bir iğne gibi
Şu yanan kalbimde.
Sensizliğin dayanılmazlığı gözlerimde
Yağmur ve fırtına dışarıda ...
İçimde ise geçmeyen sıkıntılar
Sen olsaydın ; şu karanlık günlerim
Güneş kadar parlak olurdu.

Akşamın esmer hüznü çöküyor gözlerime
Güneş bir kor yığını gibi tepelerde.
İçimde ayrılığının hüznü, gözlerimdeki sensin
Benden gidişinin acılarını hala çekiyorum
Sesini duyur bana... gel artık !
Akşamın karanlığında bitkin ve perişanım
Sen gittin güneş battı ufkumda.
Karanlık ve üşüyorum ...
Gece ve korku... öyle yalnızım ki.
Göz yaşlarımın sıcaklığına sığınmışım.
*
Bir gün geleceğinin ümidi ile yaşıyorum
Her doğan güne umutla kalkıyor
Bu gün diyorum : ’ bir mucize olsun Tanrım ! ’
Böylece bekliyorum, bekliyorum gelmeni
Hüzün şarkıları söylüyor içim
Gel ! değişsin şarkıları içimin ...
Biçim biçim ...

Günay Koçak 5.3.2022