Mevsimler ağır ağır geçmekte asır gibi
Bahar geldi sen yoksun yüreğim kışta kaldı
Kör kuyulara düştüm görünmüyor hiç dibi
Medet dedim uzandım, ellerim boşta kaldı

Var mı böyle ben gibi bir ömür hasret çeken
Firkat ile demlenip efkar gönlüne çöken
Başımı dayadığım yastığım olmuş diken
Buz gibi yatağımda yüreğim taşta kaldı

Gecelerle savaşım çok çetin ama kansız
Bilmiyorsun ölmüşüm cesedim çürür cansız
Güldüğüme bakma sen çok ağladım yalansız
Hüzünlerim hep gerçek, mutluluk düşte kaldı

Hasreti yazar iken tükendi bak kalemim
Sevdamı anlatmaya yetmez hiçbir kelamım
Uçarak gelsin diye gönderdiğim selamım
Kanatları kırılmış bir garip kuşta kaldı

Vuslatı arzularken Hicran döküldü dile
Ayrılık ölüme eş, bu ne bitmeyen çile
Sana dargın değilim kızamam bir an bile
Ruhumun günışığı, o son bakışta kaldı

Yandım yandım sönmedim elimde bir avuç kor
Yokluğunda ne çektim gel de şu halimi sor
Ömrümden ömür gitti sensiz yaşamak çok zor
Gittiğin günden beri yollar yokuşta kaldı

Birgün elbet silinir bu ayrılık karası
O gün bize de gelir mutluluğun sırası
A benim gözbebeğim! yüreğimin yarısı
Sensizliğin her günü, dil yakarışta kaldı

Ayşegül Bahçeci
26.02.2021