kâh ağaç olurum kâh yaprak sonunda hep toprak olurum

yanarım yane yane Allah diye sevince
kulum deseydi keşke bak bendeki sevince

Dağa verdin almadı yüklerim bana kaldı
koydum elim vicdanıma bana yer kalmadı

kutlu bir neferin kutlu sancağı olsaydım
ne olurdu bayrağını ilk bende tutsaydım


kumları deşeledim yoktu ayak izleri
kokun bile yok bizde cihanın peygamberi

Esmiyor ki rüzgârı bulutlar neden durgun
ağlamaklı yeryüzü yıldızlar neden yorgun


geç kaldım cennetine davetine geç kaldım
kalubelada söz verip son nefeste geç kaldım

sanki bendim kovulan Ruhumda büyük sancı
bedenim yaşayan tövbekar garip bir Hancı


çehreme güneş gibi nurdan ışık doğmuyor
yaşamak zulüm sanki ne yapsam da olmuyor

imanım kuru pınar akmasını bilmiyor
neden nefsim dinlemez sözüm ona geçmiyor

iki cihan mutluluk esseydin bana rüzgâr
Nasuh ipliğinden sarılır ruhuma ahuzar




Ayşe caniberk
Gümüş kalpler