güneşi vurmuşlar sokak ortasında
ay düşmüş ilkin karanlığa



karanlığa düştükçe şimdi ay sen geliyorsun aklıma
ne vakit gelsen
hep geceyarısı
hep geceyarası
her gece bir katil paranoyası
yazıldıkça çocukluğumun sokaklarında


hep ben tutuklanıyorum ben hep buna bozuluyorum

oysa ki
çocuk
hep sen öldürüyorsun güneşi



ayışığını da
vurmuşlar bir geceyarısı üstüme kalmış mazbatası
mavi bir kefen takmışlar sırtına
öfke ve yağmur yağıyor
çocukluğumun dramasına


sessizce çekip gidiyorum
en önde ben arkada gölgem
polis koşuyor peşimden
artık tutuklanamam ben ölmeden
ölmem ben saçlarının kokusunu öpmeden


diyorum ki çocuk
bir kez olsun gelsen
ve yosun toplasak seninle
o hiç görmediğin kıyı kentinde
ay düşerken yüzümüze
gecenin bir vaktinde
güneş doğursak seninle
ve hiç ölmeyecekmiş gibi


ve ben hiç tutuklanmasam koyu ve mavi



.....



Yalçın Gözetelik