Tükeniyorum kuyusunda Yusuf’un
Göz bebeklerimde bir çift zindan.
Yokluğun vagon vagon
Damarlarından geçiyor yüreğimin.
Ve, çıkamıyorum içimin köz yangınından
Bitmiyor ağlamaları mevsimlerimin
Ah kalbimi bu denli hüzne boğan Güneş !
Ne zaman ufuklarımda yükselir ışıkların.

Kapkaranlık gecelerde çınlıyor avazım
Sabahları, göz yaşımla çekiyorum.
Bitecek mi ? hadi de bana
Hazan vaktinin kuru ayazı gözlerimde
Firakın bitecek mi ?
Her gün, her an beklediğim vakitte ...
Bitecek mi gözlerimin gamlı yağmurları ?

Sessiz bir matemin karanlığında
Seni beklerken tükeniyor umutlarım.
Hep ışıklara çıkarmış
Karanlıkların sonu...
Koşuyorum ışığıma... ellerimi tut...korkuyorum.
Yeni bir makam eşiğinde yüreğim
Gül makamını dökecek, gelişinle gözlerim.

Rüyalarıma kara gölgeler düşüyor
Yitiyorum gecenin karanlık tünellerinde.
Keder gölgeleri vuruyor penceremdeki tüllere
Bir gulyabani gibi yokluğun
Korkulu gecelerde üşüyüp
Sığınıyorum Huda’nın nefes veren varlığına.


Günay Koçak 7.1.2022