Erkek cinsinin saadete layık olmadığını söyleyen karım;
Uyudu.
O uyurken sakallarımdan susuş hışırtısı koptu. Rüyasına renkler döküldü, renkler desenlere bölündü.
Desenin birinde kadifeden kumaş oldum,
Parmak uçları bende gezintiye çıktı.
Dantel oldum; yakıştığını düşünen olmadı.
Pamuk tarlasına bandı siyah bıyıklarım,
Gümüşî parıltılar dudaklarımdan seslendi.
Ağaran bir derenin okyanusa açlığı oldum,
Rüyanın birinde Nuh oldu ismim.

Saadete layık olmadığımı söyleyen karım uyudu.
İçimdeki tufan uyandı,
Rüya içinde bir rüyada Nuh oldum.
Kalbimin atlasından Kenan filizlendi,
Dört yanı uçurum kalbimden düştüm!
Düşün boşluğundan savrulurken düşüşe;
Hüzünle rüyanın birinden öbürüne döndüm.
İsmim geri alındı; yeni bir ismim oldu.
Mustafa.
Hani kuyuya düşünce sönen Mustafa.

Karım uyudu.
Sesler sustu. Büyük küçük harfler sustu.
Mekân tabandan tavana put oldu.
Bedenim putperest mabedi giyindi.
Sağ omuzumda Hubel, solumda Uzza
Lat ve Menât soluyor göğüs kafesimden
Kaburgalarım kurak bir akvaryum
Balıklar eziliyor hafızanın değirmen taşında
Uçsuz bucaksız tarih oluyorum.

Uyudu karım.
Zihnimde karınca sürüsünün bereket senfonisi
Yalnızlığın abus sureti zihnimde baykuş
Kendimden uzağa koşamıyor,
Kendimden yukarı çıkamıyor,
Kendimden aşağı inemiyor,
Kendimden yakına gelemiyorum.
Uyanışı olmayan uykulardayım.