Yoksa,
Yenilgilerimde mi sakladım seni?
Gündüze değil!
Geceye koşturan bir atlı gibi.
Güze meydan okuyup her seferinde,
Çocuk düşlerimden çıkıp gelmiştim oysa.
Sana...
Az mı düştü sanırsın yolum!
Alev alev tutuşan yürek yangınlarına,
Az mı su döktüm,
Gönlün korlarına...

Senden sonra,
Nicedir yazdım düşlerimi,
Umuda uçamayan kağıttan uçaklarıma.
İnsin istedim,
Çiçek çiçek kokuna,
Ve,
Hazana saldığın ağlayışlarına.
Sessiz barikatlar kurdum,
Sığınmak için,
Yokluğuna...
Yine de baharları görmedim hiç,
Görmedim iki gözüm.

Senden sonra,
Unuttum,
Toprağın kokusunu...
Ve aldırmadım göğün rengine,
Bir daha.
Çiçeklerden taçlar yapmayı hayal ederdim ya ben,
Hep sana,
Yağmadı bir daha yağmurlar...
Barışmadı benimle rüzgar.
Ayrık otları sardı dört bir yanımı iki gözüm,
Senden sonra.

Çıplak tenlerinde üşüyor çocukların ayaz,
Güz güz,
Nefesleri kokuyor şehirlerin,
Çöküyor hasretler, çığlıklar,
Duman duman,
Göz alabildiğine,
Dağlara, taşlara.
Yanıyor tellalları kitapların...
Alevleri gökleri sarıp.
Senden sonra,
Anlamaya başladım ben,
Biliyor musun iki gözüm?
Anlamaya başladım, neymiş hayat?
Senden sonra...