Ufak bir kız çocuğu düşünün

Yalnız, kimsesiz ve korkak

Karanlık odalar da, aydınlığı bekleyen

Canı yansa da, içine atarak ağlayan

Sevilmeyişi, yüzünün çirkinliğinden değil

Ademoğlunun çirkin yüreğinden olan

İyilik görmeyen, etrafı kötülüklerle sarılan

Yardım eli uzatılmayan, kenarıya fırlatılan

Çığlığı göğ’ü titretse de, kimsenin umurunda olmayan

Sessizliğin ta orta yerinde doğan

Karanlığın doğurttuğu

Yalnızlığın büyüttüğü o küçük kız..

Bu gece, o istenilmeyen kız sizin kalıplarınızdan sıyrılıyor

Yollarına diktiğiniz o kaktüsler’e katlanmayacak

Düştüğü zaman, kimseden yardım eli beklemeyecek

Kaç kez düşerse düşsün, her düşüşün de tek başına ayağa kalkacak

Rahimden yetim doğan bu kız, yalnızlığın anası oldu

Ölüm ona ulaşmadığı sürece, bu zalim dünya da dimdik duracak

Kalpleri kaya’dan bile katı olan ademoğulları

Bir gün musalla taşına koyuldukların da

Yalvarışlarını duysa dahi dönüp arkasına bakmayacak

Kalbin de zerre kadar değeri olmayan insanlar için tek bir damla göz yaşı dahi akıtmayacak

Bu gece, bana edilen yazığın değerince canınız yansın

Tatlı rüyalarınızın, kâbusu olsun âhım

Hôr gördüğünüz küçük kız’a yalvardığınız günler gelmeyecek mi sanıyorsunuz?

Öyleyse, hakimiyet’in hâlâ sizde olduğunu düşünmeye devam edin!

Bu dünya’nın diğer dünyası da var, bunu kıt akıllarınızdan çıkartmayın!

Burada gösterdiğiniz çirkinliği, orada da gösterecek olmanıza indandırın kendinizi.

Bahanelerin ardına saklamanın verdiği acı sonuçlar ile yüzleştiğiniz o gün anlayacaksınız

Hayatın sizde adil davranmadığını.

Ölüm yokmuş gibi davranmanız, bu yolun dönüşü varmış gibi konuşmanız içler acısı!

Kırdığınız kalpler’in, aldığınız âh’lar’ın ağırlığı yüreklerinize yük olsun.