Sislere kalmıştı şehir,
Çıplak bir günün,
Güneşsiz sabahında.
Güvercin kanatlarında değildi mutluluklar,
Ve,
Sıradandı gün.
Oysa susuzdu hazan...
Andığım ne varsa yokluğunda,
Sana dair,
Saklandı soğuğuna güzün.

İçinde,
Nefes alamadığım bir gecenin,
Kırağı çalmış suskunluklarındayım şimdilerde...
Tepeledim kimselere söylemeden,
Sana dair alışkanlıklarımı...
Müziklerimi savurup attım.
Bıraktım yolların kıvrımlarına,
İçimdeki tüm emarelerini...
Bir hanımelinin zarif kokusuna,
Sakladım tebessümünü...
Ektim kuraklığına zân zân,
Büyümesin diye,
Tüm melankolik kabuslarımı...
Ve...
Sessizce,
Çekildim kozama,
Mevsimini bekleyen kelebekler gibi...

Belki yangınlarım...
Sandığımdan öteydi.
Belki hazandı içimin çığları.
Yokluğuna ektiğim harflerim uslanmadı hâlâ...
İşvelerine konan tüm yağmurlarım gibi,
Kayboldu içimdeki yankıları,
Tatsız, tutsuz dalgalarımın.
Sessizdi söğüt dalları,
Sessizdi köhnemiş mısralar.
Ve,
İçimdeki döküntü duvarlar,
Sararmış abajurlar...
Sessizdi yine nedense...
Hiç olmadıkları kadar.