2
Yorum
18
Beğeni
5,0
Puan
459
Okunma
Ömürlerin öylesine gelip geçtiği hissi ağır basar nedense, insanda...
Oysa, aklı aşan öyle şeyler vardır ki, insan ancak, haline dönüp, ebediyete uzanan yolculuğunda, yalnız kendi ile yüzleşip huzuru bulabilir. Böyle bir düşünceydi, şiirime ilham olan...
Soğuk tenekelerin çıkardığı seslerdi,
Sessizliği bozan.
Sert esen rüzgar,
Ve hışırdayan kuru dallar,
Tonsuzluklara bırakırdı nedense vakti.
Bir kitabın ayracına sıralanmıştı sanki,
Hayatlar,
Sonraki,
Sonraki,
Bir sonraki sayfalara.
Her bir senenin dizildiği arşivlerden,
Levh-i mahfuza...
Yaşam yaşam...
Eksiksiz,
Kayıpsız.
Bir siyah beyaz fotoğraf karesinde,
Durdurulan zamanlar,
Anın silinmezliğinde...
Sanki,
Sonsuzluğa kalırlar.
Bir terennüme daha yol alırken,
Soğuk tenekeler,
Ve rüzgarlar...
Vakti tonsuzluklara bırakıp,
Sessizce bu devrandan,
Yaşam yaşam,
Ve yüzleşmeden...
Kaçtılar...
Kayıplara karıştılar...
5.0
100% (7)
Şiirin sahibi
Şiirin sahibi
Cevap Yaz
