aralık kapının kuş gözleri
rüzgar yarası yağmurun yaprağıyla dağılır saksıda toprağın gövdesi...


ağzı nehir dolu ağaca uyduruyorum güneşi
sessizliğin en soylu mıhında
ırmak kıyısı tepelerden akar
içimde sonbahar ve
ateş çiçeği
yorgunluğu..



anladım
buğulu yolların bahçeleri yıkayan ağrısını
soluğunda dağ heybesi
ki dursa
dökülür yüzüme gök uçları
daracık pencerelerin hüzünlü seyri
kendimize çekilen denizin incecik düşünde
ıslanan gece eşiği...



aydınlığın püsküllü bahçeleri
içli çocuğun nar rengi karanlığı
esintisiyle kızıl çembere yıldız döker
henüz yeni doğmuş ağaçlar
baharın üzerine sancı
çığlığından kuş iner
yağmur basar
duvarları..


boşluğa çoğalan gölgeli dinginlik
sonsuzluğun ay biçimli ateşi
akar bir yerlerden ırmağın
kırmızı güneşi

sarı tazeliğinde içimdeki orman
karışıp gider dal dalgınlığın
mevsim ışığına




.....