Duygusallık !
Kaç kişi anlayabildi ki,
Bakmakla görmenin farkını..
Sırf Gözü ile değil,
Gönül ile görmek,
Yaradanın yarattıklarını..
Bir çocuk saflığında,
Sevecen olmak,
Art niyetsiz yaklaşmak,
İçinde kötülüğe yer vermemek..
Her şeyin herkesin içindeki,
İyiyi sevmek..
Güzel bir hareket karşısında,
Teşekkür için yapana,
Yaptığının misli ile karşılık vermek..
Bir kuşun kanat çırpışından tutun da,
Cıvıldamasındaki ahenge bile
Hayran kalmak..
Bir kedinin mırıltılsında,
Huzuru yakalamak..
Bir köpeğin başını okşarken,
Bakışlarında, sevginin sadakatin,
Sempatinin en güzel hazına ulaşmak..
Ve insan keşke hep çocuk kadar,
Duygusal kalsaydın..
Kimse yormasaydı seni,
Hor kullanmış olmasaydı
İçindeki iyi niyeti,
Vicdanını sömürüp tüketmeseydiler seni,
Mantığın ağır geldiği noktada,
Katılaşmazdı bu kadar kalbin..
Anlardın duygusallığın,
İnsani bir şey olduğunu..
Öyle hor kullanmaya gelmeyecek,
Kadar kıymetliydi..
Eğer hala ağlıyabiliyorsa bir insan,
Hiç tanımadığı bir yabancının bile haline,
Ve mutlu olabiliyorsa
Başkalarının mutluluğundan,
Gülüyorsa gözlerinin içi,
Etrafına baktığında,
Hala varsa içimizde birileri,
Merhametin yumuşak kalpli olmanın,
Nimetini yaşayabilen,
Kırmamışlarsa onu yeteri kadar,
Hala özünde sevgi barındırabiliyorsa,
Hoşgörebiliyorsa yapılanları..
Ne mutlu ona..
Yıldığı noktada, insanlar tarafından,
İnsana küstüğü vakit, insan yanı
Mantığı duygunun önüne almaya,
Başladığı an da..
Diğerleri gibi bencil olmayı öğrendiğinde..
İşte o gün, bir insan daha
Gönül gözünden yara almış olacak..
Ve Dünya böyle, böyle
İnsana hasret kalacak..

Şiir: Gönül Çeşli
18.11.2021