Nadide bir nesildik bizler,
80’lerin çocukları..
Neler gördük, neler yaşadık..
Çocukluğumuz yetişkin,
Yetişkinliğimiz çocukluğumuzdu..
Büyük ustalardan öğrendik biz,
Edebiyatı, Arabeski, Anadolu Rocku
Türkülerle sevdalandık,
Daha sevdanın ne olduğunu bile bilmeden..
Türk Sanat Müziği ile olgunlaştık..
Doğuştan aşık, doğuştan derbeder,
Doğuştan isyankârdık…
Ne yıllardı..
Anne babalarımızın bir senteziydik..
Onları kopyalamayı ne çok severdik,
Üzüldükleri ile üzülür,
Sevindikleri ile çoşardık..
Dedelerimizden, ninelerimizden,
Öğrenirdik tarihi..
Biz nadide bir kuşaktık,
Varlık ve yokluk arasında
Hepsini deneyimleme şansı olanlardan..
İnsanlığı gördük biz,
Komşuluğu, mahalle olmayı..
Paylaşmayı acıyı, tatlıyı,
Edebi, adabı, ahlakı,
Büyüklerinden öğrenen,
Son nesildik belki de bizler..
Siyah beyaz televizyonlardan,
Renkli ve çok kanallara geçen,
Mizahı usta sanaçlardan izleyen,
Siyasetin inişleri çıkışları arasında,
Olayları kavramaya çalışan…
Geçmiş ile geleceğe,
Bu kadar yakından tanıklık eden,
Oturaklı nesillerdik bizler..
90’lar da Pop müzikle tanışan,
2000’lerin Milenyum gençleri,
Hedefleri, hayalleri, umutları olan,
O nadide nesildik bizler..
Yavaş yavaş yolculuyoruz,
Kayıplarımız ile,
Çocukluğumuzu, gençliğimizi..
Büyüdük artık
Ve biz de başladık söylemeye,
O kadim sözü;
Bizim zamanımızda !
Evet bizim zamanımızda,
Ne güzelmiş yaşam…
Zorluklara rağmen,
Bu kadar teknoloji,
Bu kadar varlık,
İmkan olmamasına rağmen..
Acısı tatlısı ile geçmiş,
Canım seneler..
Yine de umudumuz var,
Bizden sonraki nesiller için..
Onlar da kendi kuşaklarının,
Birer yansıması, birer sonucu olacaklar
Ve 80’ lerin yaşadıkları o yılları,
Hiç tadamayacaklar..

Şiir: Gönül Çeşli
03.01.2025