Milenyum Çağı
Bizim zamanımız,
Zor zamanlardı..
Tam da her şeyi,
Yoluna koyduğumuzu sanıyorduk..
Milenyum Çağı`na girmiştik..
Teknolojide ilerlemiş,
İnternet diye bir şey keşfetmiştik..
Herkesin elinde bir telefon vardı artık..
Anında gerekli, gereksiz,
Bir sürü bilgiye ulaşabiliyorduk..
Önceleri güzeldi her şey,
İnsanlar sosyalleşiyordu,
Bütün dünya bir klavyenin ucunda idi..
Git gide kötü amaçlı insanlar türedi,
Dolandırıcısı, sapığı, ruh hastası,
Onlarda çoğalıyordu git gide..
Bir zamanlar, biz dünya üzerinde,
Barışı sağladığımızı,
Düşünmeye başlamıştık,
Savaşlar bitmiş gibiydi..
Sonra hiç beklenmedik bir an da,
Ülkelere huzur getireceğiz diye,
Ölüm getirdiler, barış sözde kaldı..
Günden güne,
Nefret çoğalmaya başladı,
Terör günlük yaşamlara ,
Hayatın içine sıçradı,
Bir sürü masumun canını aldı..
Bitmiyordu maalesef,
Her geçen sene,
Tam da insanlar yeniden umutlanırken,
Bir başka bela gelip kapımıza çatıyordu,
Bir pandemi türedi,
Grip illeti adına Korona dediler,
Bütün dünyayı kırdı geçirdi..
Sonra, insanlar yoruldu evlat,
İnsanlar çüzüm arıyordu,
Hastalıklar, işsizlikler, yoksulluklar,
Sardı dünyayı..
Afet üstüne afet geliyordu..
Yeni, yeni savaşlar çıktı..
En büyük cenk yine,
İnsanın kedisi ile verdiği idi..
Bu kadar olumsuzluğun içinde,
Hâlâ yaşamaya çalışarak,
Umudunu yitirmemek,
Ve yeni kuşaklara güzellikler,
Bırakmak için..
En büyük cenk yine,
İnsanın kendisiyleydi..

Şiir: Gönül Çeşli
19.11.2021