Mezarcılar kazarken toprağımı
Gözyaşlarımın yarısı yanağıma
Diğer yarısı kan revan içinde
Dökülür yüreğimin mezarlığına
Asla,Konuşmayacak bir daha
Susacak
Çekildiğim Matem dergahında ,
Kara sürmeleri çekmiş ahında
Kırkı çıkmamış tek müridiyim
Eyvahların sandalında titrer
Duramaz ayakta En vahında
Şimdi dilim dilim olmuş yüreğim
Lâl olacak şu kesilesice dilim
Artık Kör bakacak sana sözlerim
Belki Susacak bütün ömrümce
Semada yıldızlara bakarak
Konuşamayacak hiç bir gece
Sağır,Dilsiz Kara toprağında

Kesilmeyen
Uslanmaz
Utanmaz kırkikindi Bahar yağmurları
Seni
Alıp götürecek benden çok uzaklara
Suretin silinecek Bu bedenden
Tenimden uçup savrulacak ılık nefesin
Kor bakışların Yanacak Gözlerimde
Anlamsızca akıp karışacak toprağa
Gece Gündüz çağlayarak
Kara yazğılarda,
Gidip Susuz yazlara çarpacak
Çarmıha gerilecek terinde özlemlerim
Yanıp kül olacak o zaman
Vefasızlık güneşlerinde
Saçların,Yüzün,Gözlerin
Benden alıp kopardığın ellerin

Sonra
Bir rüzgar esecek yedi yönden
Yakıp yıkacak önüne katıp her şeyi
Savuracak bütün yıldızları yüzüme
Kör edecek sensiz yetim gözlerimi
Toplayacak boşlukta avare dolanan
Yüreğine üfürdüğüm tüm sözlerimi
Bitecek bunlar,Dönecek devran
Öksüz gecelerin Sızıları seslenecek
Dağbaşında Bir çoban kavalında
Rüzgâr ezgilerini taşıyacak nefesimin
Vurup bir ozanın kocaman kalbine
Yanacağım her daim Bir çıra gibi
Belki yedi telli bir sazda inleyip
Dizlerinde deli bir nehir gibi
Kabar kabar kabarıp
Bir sevği seli olurum elbet
Çağlayıp pınarlarla dağlardan
Inip yayılırım ovaya belki bir ağıt la
Yada titrek zilli parmak uçlarında
Başını ,savrulan kara saçlarını
Çekip sinemdeki tetikten
Gözlerinde kapatıp gözlerimi
Özümde öldürdüğün özlemlerimi
Ellerinle Bir kürek toprak atıp
Vurup zılğıtı
Yüreğimdeki mezarıma
Çekip gideceğim
Yokluğunun Berzahlarına

Çırak Ça / IbrahimYETGINDAĞ