İBLİSİN TOPACI

Tutsak eder ruhları, benlik denen kafesler
Ölmek için doğmuşuz sayılıdır nefesler
Azrail silkelerken şu hayat ağacını
Çilelerle doldurduk hep gönül bağacını

Zamanın sürecinde hayat çarklısı döner
Ayın yüzü kararır gözünün feri söner
Yetmez aydınlatmaya yıldızların ziyası
Şehra şehra yarılır arsızlığın hayası

İblis kor ateşiyle egoları kaynatır
Nefsleri parmağına takıp topaç oynatır
İrade âmâ olmuş ortada bir körebe
Nefis musallat olur uslar nefise gebe

Sanki yedi başlı dev kalplerdeki suizan
Vezüv’ü aratıyor gönül dağından sızan
Gafletin perdesiyle örtülür pencereler
Kul hakkıyla fokurdar boğazda hançereler

Ahlak ızdırap çeker vicdanlar kömürleşmiş
Gönüller çorak lakin insanlar çamurlaşmış
Rahmet inmiyor gökten çığ düşer yer yarılır
Maganda kurşunuyla nice masum vurulur

Sanki atalar uşak, uşaklar olmuş ata
Hiç bir merhem kâr etmez bu habis cerahata
Yırtık giymek modayken yamalı giymek ayıp
Böyle göz göre göre bir nesil olur kayıp

Her gün kavga gürültü patırdar aileler
Yıkıldı yıkılacak çatırdar aileler
Kalpler sevgiden yoksun mermer gibi taş gibi
Her evden lav püskürür yanıyor ataş gibi.

Nurgül KAYNAR YÜCE / K. MARAŞ