Dilimdeki yol
hüzün kırıntılarını toplayıp nefesime
kendim ve mavi arasına yerleşen nil türküsü..



orman sıcaklığı uğultusuyla doğan çocuklar
bakışlarımın sularında ve
soluğumun menekşe kokusunda
Ki,
özlem gözlere açılan bembeyaz ninni
ne vakit çalsam kapısını dünyanın
duyarım özğürlüğün çan’ını




düşlerin sonsuzluğuyla ıslanan yeşil dal
sesimin nar’ına morlaşan güneş
gül’ün alnına topraklaşan semâ
bu güzel mırıltı
gizli sis’in teni



şehrin rüzgâr soluğuyla birleşen bestesinde dilsiz kavram
deli taylar gibi terlerken avuçiçime
dünya koca bir masalın yangınında değişiyor
en çok yıldızlar avutuyor ay ışığıyla odamı
öpüp yağmuru dudağından denizin ağzıyla şarkılar söylüyorum
fışkıran bir çiçeğe zamanın ki
ışığı ateşiyle besleyen yeşilin çırılçıplak kamburunda
henüz yürünmemiş yollar



yüzümün sarmaşığında su birikintileri sığınak sahya
uzaklığın ruhuyla dönmüş olmalıyım kıyılara
bir martıya el sallarken



...