İnsanları sevmiyorum!
Çünkü günün her saatinde,
zihnimde toplanıp bencil ve anlamsız ayinleriyle,
düş bahçelerime zarar veriyorlar.

Benden almak istedikleri bir şey var biliyorum,
ama benim verebilecek bir şeyimin olmadığını bilmiyorlar.




Yirmi saniyelik bir videoda, bas yüklü müzik eşliğinde bir başkası olmaya bayılıyorlar.
Yerin altından dirilip, üstünde şahlanıyorlar...
bir kaç ceset biraz kan,
belki bir kaç yıl da mapus..
Seviyorlar özenmeyi,
bir başkası olup kendini harcamayı...derken,
video sonlanıyor.. hayalleri kadar ucuz ve kalitesiz insanlar.


Geceyi seviyorum,
çünkü yıldızlardan daha çok kelimeler ve ay’dan daha parlak mısralar bahşediyor bana.


İnsanları sevmiyorum!
Onlar ki, elleri hep başkasının ceplerinde,
ayakları başkasının yollarında,
gözleri başkasının hedeflerinde,
kulakları başkasının evinde,
ve akılları hep başkasının fikrinde...
Onları asla sevmeyeceğim!
çünkü satmakta iyiler,
almayı beceremezler
İster gönül deyin
ister toprak,
ister aşk...
Bana göre hiçbir şeyi alamaz satıcılar.



Karanlığı seviyorum
Ağlayışlarımı, bağırmalarımı, çığlıklarımı, derdimi, sırlarımı saklıyor içinde,
İhbar etmiyor beni.
Eşlik ediyor yalnızlığıma,
örtüyor kusurlarımı incitmiyor yaralarımı, dinliyor yüreğimi, anlıyor beni.


İnsanları sevmiyorum!
Rüzgara dayanıksız toz gibi sözleri.
cehennem kokuyor yalandan çürümüş dilleri.
Onlara inanmıyorum!
Hepsi hâbil avına çıkan birer kâbil
yürekleri haset yeşerten kırmızı bir vadi.
Tanıyorum onları
Senaryo yazarlar ve sadece kendilerini konu alırlar,
asla olamadıklarını giyinerek.


Kuşları seviyorum
Aklımı alıp götürüyorlar,
benzeri olmayan bambaşka ülkelere.
Tutsaklığıma özgürlük vaad ediyorlar,
gölgesiz ve gar’sız şehirlere kanat çırpıyorum.
Hüzün, gam, özlem ve güz kalıyor,
bahara, vuslata ve umuda uçuyorum.




İnsanları sevmiyorum!
ayıplamıyorum da,
çünkü onlar gibi olmaktan korkuyorum!





Hüseyin Sabruk(H.H)