ben şimdi boğazımda boğduğum bir çığlıkla
böylesi sağır susuyorsam
bilin ki korktuğumdan
itiraf da bir cesaret
korkuyorum hem de en insancasından...


ihanet bayrağını sallayıp
cehalete alkış tutanlardan....
güneşi balçıkla sıvayıp
ampulle hayat bulanlardan


korkuyorum/ en çok da kurbağalardan...
hani ağır ağır kaynatılan yurdumda
öldüğünden bihaber hala gözü doymayan
kara kurbağalardan


korkuyorum her şeyi gören tepe gözden
koca kulaktan
bir gece vakti ansızın çalınan
hatta kırılan kapılardan...

karanlıktan hep daha karanlıktan
baskının
zulmün ve ağır ağır gelen işgalin
ensemdeki hırıltılı soluğundan....

faşizmin dini çok
amma allahı hiç yok...
öyle bildim ispanya’da lorca’dan
bursa’da nazım’dan
ve metris’in hala ağlayan duvarlarından...

hülasa korkuyorum
eli uzun/ kirli ve kanlı sam amca’dan

şu fakire bir umut mavilerin ardından
kararıyorum
kurbağalara bakıp durmaktan...