Sen minik bir bebekken de
Bu yağmurlar vururdu pencereme.
Korkar sokulurduk kollarımıza
Gök gürültüsünün homurtusunda
İçimizin ninnilerini dinlerdik usulca...
Yüreğimizdeki korkumuzu unutmak için.

Sen minik bir bebekken de
Rüzgarlar uğuldardı penceremde.
Sığınırdık o zaman da yine
Seninle kimsesizliğimizin kollarına
Kalbin kalbimin üzerinde çırpınırdı
Bir kuş gibi telaşlı !
Sarardım kollarımın sıcaklığında
Sarılırdık ikimiz yalnızlığımıza.

Sen minik bir bebekken de
Korkulu yağmurlar olmasa da
O gün penceremizde ;
Korkulu bir yumruk olurdu
Çoğu zaman üzerimizde...
Gözlerimizde korku
Gözlerimde nefretle
Sarardım seni, duyma diye
Annenin duyduğu bu acıları.

Sen minik bir bebekken de
Evimizdeki korkulu gürültüler
Sokaklara atardı ikimizi
Ne kadar korku dolu olsa da
Karanlık ormanlar...
Evin karşısındaki mezarlık !
İçimdeki öfkemi dindirmek için
Seni de alır yürürdüm o
Korkulu karanlıklarda...
Taa ki ; iliklerime işkeyince
Bu korkular anlardım ki
Geçmiş yüreğimdeki öfkem.

Ve böylece, senin varlığın
Karanlıkları da, acıları da
Alır götürürdü... ümit dolardı
İçime gülücüklü bakışlarından.
Koşar evimize sığınırdık
Sen, kollarımda dalardım
Uykunun sırlı rüyalarına
Dilimde dualarla sığınırdık
Rab’bime... tek sığınağımdı...
Sahi ?..
İkimizin de suçu neydi ki ???...
*

Aygün Deniz 31.07.2021