Yokluğuna geçiyor bu şehrin
Trenleri ; karanlık çığlıklar atıyor.
Ayrılıktan , hüzne esir düşmüş
Bir kadının yüreği ...
Küsmüş her gülen yüze ...
Bırakmış gülümsemeleri böylece
Dost olmuş acılarla ...

Her sokak başında kör kandiller yanar
Islak şiirler dökülür dudaklarımdan
Sessiz çığlıklar atar yüreğim neden ?
Ayrılık şarkıları işte yine eski radyoda.
Gül kokulu akşam çaylarını özlüyorum
Gelecek mi sin diye umutlar biriktiriyor
Hayallerimdeki düşlerim ...

Her ayrılığı ben yaşadım , içimde bitmeyen özlemlerle
Bu ayrılık benzemedi hiç birine
Sessiz yaktı içimin her bir yerini
Gözlerime kederli bakışları iğneledi...
Kalbimi ateşten makaslar doğradı kesti...
Başımın üzerine hüzün kuşları yuva yaptı ...
Dilim suskun, susmuş lal sözcüklere.

Kim bilir ne zaman biter bu ayrılıklar
İşte o zaman zaferler benimdir der
Bitiririm içimdeki bitmeyen yaşları
Güzü bahar bilirim, baharı gözlerime sürerim
Her mevsim bana bayram gelir
Bitiririm kara kışlarını yüreğimin
Seninle yeşerir ümitlerim...

Aygün Deniz 1 Ağustos 2021