Sen, deyince aklıma o kent gelir
Kıyıya uzak tuzlu deniz kokusu
Sarar üzerimi acının buğusu
Yıl ikibinoniki
Hesapladım coskusunu
Edalı birisi gelir
Ve hiç etrafına bakmadan geçer gider
Öyle emin ki kendisinden
Her adımında yerler inler …
Çocuklar bakar arkasından
Bu giden kimdir diye sormadan
Döne döne konuşmadan!
Kimbilir neler yaşadı gördü!
Sabah uyanan bir şehirde
Selamlayarak karşılar günü
Birdir özü sözü,
Tarif edemez hiç bir edip
Onun gözünü …
Ve korkar herkes incitirim diye
Zararsız bir şekilde …
Her an aklıma karışırsın kanım gibi
Bu gizli kent de
Hayat, deyince sen gelirsin
Gözlerimin önüne …
Çocuk sevinciyle
Sığmadı, sığmaz insan hiç bir ömüre
Gün gelir solar gider
Benzersin kömüre …
Zehir yeşili bir renkte
Sen deyince aklıma o kent gelir
Ve sen yine yürürsün içimde
Benimle el ele …
Sevginin selametiyle
Ve insan kendisini uğurlar
İçinde taşıdığı acılı sözlerle
Gerek duymaz, kimse benim için
Girmesin diye zahmete
Boynuna sarılmış
Büyük bir demet çiçekle …
Ne delidir insan bu durumda,
Ne de divane
Gülüm geç oldu artık gelsene
Yine vuralım kendimizi
Dağların eteklerine
Fjorda önlerinde …
Bahar geç gelse de,
Hani biz yaşayacaktık mevsimi
İçimizde ki bahar sevinciyle …
Sen deyince aklıma o kent gelir
Alçak gönüllü yüreğinle
Tepeden tırnağa güneş sevinci
Gözlerinle …
Bir anlam verebilsem,
bu kadar erken gidişine …
Hasretim hasretim mini bir gülüşüne
Sen anaydın, sen yardın
Bu yıpranmış gönlüme
Seni bekliyorum, gel haydi
Aynı durakta ve aynı kent de
Acı, keder ve kan ter içinde

H. Hüseyin Arslan - 12.06.2021