Bu vitrinin güzelliğinde delirmemek için ’insan’
Kimi zaman Alim olmuş
Cahil olmuş kimi zaman

I

Dururdu bir şiir yazılmak için ellerimizde
Güzeldi her şeyden ve herkesten
Yaklaşınca dünyanın arafındaki aynaya
İnsan olduğumuzu hatırlayalım diye iki köprü arasında


İçinde yangın büyütmüş bir sokaktı yaşamak
Oysa yağsın diye dua etmiştik, durmadan yağmur
Söndürebilir miydi küllerin de kokusunu
Kokular da söner miydi

Ne cevapsız bir soruydu hayat

Heyhat!


Aynı sokağın içinde düşünmüştü
Onca yangının içinde üşümüştü insan
Bu telaş, bu cümbüş, bu sır
Çözülmesi beklenirken yaşlanmıştı sanki zaman

Kalemle kelam arasında doğunca
Ölümü de şiirlerden olur sanmıştı
Kiminin hayatı özgün bir dize
Kiminin hayatı alıntı
Yaşadıkça yaşlanan yalnızca zamandı
İnsan anılarda kalandı

Bu vitrinin güzelliğinde delirince
Sığınak diye bulduğumuz neydi
Sağanak olup yağan küllerimiz mi
Yoksa zaman diye aldanılan geçmişimiz mi
Alim olmak mı zordu
Cahil mi?

Yaşamak ne cevapsız bir soruydu...


Hani dururdu bir masal uyku öncelerimizde
Annemizin ninni sesinde
Güzeldi her şeyden ve herkesten
Öyleyse, iki köprü arasında insan olmayı unutmamız neden?


II

Dışında yangın var diye umursamadı insan
Durdu yağmur
Bir daha da yağmadı
Ne alimi ne cahili ıslatmadı...

Öldü insan
Külleri sönmeden
Masallardan şiirlerden geçmeden...