Senin gülüşlerinden çıktım ben
Waal Nehiri’nin şavkı vururken Nijmegen’e
Gözlerin durgundu seyrederken şehiri
Birşeyler mırıldanıyordun içinden
Collegin önünden geçerken
Elma bahçelerini seyrederken
Korkuyordu yüreğin
Derken yapma Hasan Hüseyin!
Dalgındın, saçların Toros gibi gürlerken
Hüzünlüydü bir aralık başını
Eğip bakarken gözlerin
Ah kestane renginde ve derin!
Umutsuzluğun du derin hislerin
Ve neydi bana son söylediğin
Cümleler yazılmış gibi gelirdi sözlerin
Bir utangaç fısıltıyla söylenirdin
Ufak bir çekingenlikle söylerdin
„Böyle yapıyorsun beni kırmamak için“ derdin
Oysa ben kırılmış günlerin süzgeciydim!
Şimdi yanıyor yürüdüğümüz şehirlerde
Yankılanarak ayak izlerin!
Senin gülüşlerinden çıktım ben
Ve seni yarattım hep yeniden!
Düşlerimden
Düşe düşe damla damla gözlerinden
Duyacağım bu gece de sesini
Ağlayan bir cismin yüreğinden
Yanmış yıkılmış yüreklerden geçerken
Gel, ne olursa olsun artık
Gün sona ermeden!
Bu gece,
Yine vursun yüreğimiz Zandvoort
Kenti‘nde sahillere …
Bütün zümrütler dökülsün
Bu gece yerlere …

H. Hüseyin Arslan - Hollanda 17 Maart/ Mart 2017/ Ikinci düzenleme 2020