Bismillah
......

Koca bir evreni yakacak kadar büyük bir şiir.Renkler o kadar ihtişamlı ki, birbirini ciğerinden vuran mihenk taşı gibi sanki.

Renkler, giydiği duygunun hakkını çok iyi veriyor.Usta elinden çıkarsa öyle oluyor demekki.Tuvali ne kadar canlı tuttuğunu görüyorsunuz.Boyası hiç akmamış gibi duruyor.Tıpkı nesneler gibi hayat da renkten renge bürünerek her rengin kendine has olan o anlamı giyinmek zorunda kalıyor

Mutluluğun da hüznün de rengi rengi aşıkar.Tüm renklerin atası siyah, anası beyaz.
/
Şiir ki varlığın kaderi,

duygu dediğimiz şeyin çiçeği, orada hiçbir kötülüğün, orada hiçbir acının olmadığı hayal bahçesi.

Şairini de kalemini de imana getiren mabedistan..
/
Yürekte bir aşk yakası
Aşkta bir kıyam
Kıyamda sessizce onurlu bir haykırış

En asil hüznün vaveylası.
Kelimeler bağırır sadece orada.O bağırır siz gönülden duyarsınız.

Her kelime kendi parçacıklarıyla bir ahenk ve bütünlük içinde oldukları gibi,
şiir de kendisini meydana getiren varlık parçalarıyla bir ahenk ve bütünlük içinde kalıyor.

Sesinden parça parça oluyor dalgalar.
Zemheri de bile tutuşturuyor suları.
Güneşi üşütüyor, geceyi eritiyor, nice nice firdevsler deviriyor.
/
Şiir işte bu.

"Uyuyan topraklara bir çıkartmaydı sanki, hiç uyumamışlardan"

Kalabalık zamanlardan bir yalnızlık doğurmak,
göbek bağıyla ilişkisini kesmekti hayatın.

Yeni bir soluk, yeni bir hayatın kucağında yeni bir serüvene yol almaktı.

Yersiz kalabalıklara, yersiz tıkanmalara yol yoktu orada.

Ne olursa olsun,
kendi şehrini muhafaza ediyor şiir.
İnsan bunaldıkça orada alıyor soluğu.

"Biri şiir yazar, biri o şiir üzerine kendini" demişler.

Öyleydi

Tebrik ve tebessümle.