Ben her zaman seninleyim
Seni bırakmıyacam Seni seviyorum
Çok tanıdık geldi bu cümleler değil mi?
Bir zamanlar bizi dünyanın en mutlu insanı olarak hissettiren bu sözler
Şimdi acıyı derinlerde yaşamamıza sebep olmaktan başka hiç bir işe yaramıyor
Oysaki gözlerimizin içi gülüyordu bir aralar
Hiç bitmesin sevilen bir şarkının başa sarılıp dinlenilmesi gibi
Sürekli tekrar etsin isterdik kulağımıza fısıldananları
Sevdik dökülen her gözyaşlarına rağmen
Özledik çektirilen her acıya rağmen
Bağlandık yaşatılan her şeye rağmen
Yaptığımız en büyük hataysa delicesine güvenmek oldu
O kadar çok güvendik ki gözlerimizin önündekilerini göremedik
Belki de görmek istemedik
Bazen de ileriyi tahmin edebildiğimiz halde
Şimdide kalıp kendimizi kandırmayı tercih ettik
Karşımızdakini olduğu gibi kabullendik
Aşk ta bu değil midir zaten
Gözün görmediği beynin algılayamadığı
kulakların işitmediği kalbin hissettiği
Varlığını unutup varlığıyla yaşamak
Evet zamanında kendimizden vazgeçmiş hayatımızı birini mutlu etmek uğruna adamış olabiliriz
Fakat dostlarım şunu da öğrendik ki
Bu kimsenin umrun da değil senden bir tane daha yok
Olamayacak ta
Senin kimseye ihtiyacın yok
Sevmek için de sevilmek için de
Sadece kendin ol kendine güven ve emin ol ki
Kendine sağlıycağın güveni sana hiç kimse sağlayamaz
Hayat ilk olarak kendini yok sayanları harcar...