aşk’ı bir şey sanmanın
dayanılmaz hafifliği var üstünde
at kendini şimdi oradan
söz
tutmayacağım

sen onu ev sanmışsın
soyunmuşsun içinde
su içmiş doymuş
yıkanmışsın

kitap sanmışsın sen onu
güzel kitapların yalnızlığı
sen onu yalnız sanmışsın da ondan
dururum demişsin satırlarının arasında

sokağın sanmışsın sen onu
“oynaş akşam sefaları” sokağı
kaldırımında yatmışsın ilk gece
kumruymuş kuğurdamış
kumru’muş yemişsin

yolun sonunda bağdaş kurup
içinden geçiyorum sanmışsın da ondan
içince iç olmuşsun
için sevmiş

korkuymuşsun sen
koyu gölgenmiş o
ona saklamışsın en kaçak yüzünü

sen onu kalp sanmışsın
kırmızı ya ondan aldanmışsın
atınca üçbuçuk heyecandan
aşk sanmışsın

aptalmışsın da ondan saklanmışsın
sanmışsın kuş olduk ağaç olduk
kanadımız yaprağımız birbirine titredi
afatmış oysa anlamamışsın

sanmışsın ki kör bir ses
sürtünüp durmuş geceye
bu gidişle seni seviyorum da der

kangren olacak sesi
lâl sanmış yanılmışsın...


alicengizoyunu
(... ne sanması !üç öğün seviştiğin şiirler biliyor gerçeği...)