her yara iyileşir
saklar kendini çok seven dilden
nasırlaşmış ellerin haritası gizlidir o yarada
ne yeniden bekler keşfedilmeyi
ne de kıyılarında sevişmeyi
ağaç kabuğu gibi örter yara üstünü
kabuk ayıp örter
ayıp da seni

kavgamın tam orta yerinde çaldın kapımı
yokum desem günah olmaz mı

bir şehri bilir gibi bildin tenimdeki çıkmazları
en kestirmeden
tek biletle vardın yalnızlığıma
aşkı tükettikçe güzelliğin de artmış
kan emici huysuzluğuna adım kazınmış
vişne rengi dudaklarından sızıyorum
ne mağrur ne de gurur arıyorum

bir gün bu şehrin kapıları da kapanacak sana biliyorum
şimdi kapatırsam erken olmaz mı

adını zikrettikçe görünmez oluyorsun
fobik bir teselliyle gözlerimi bağlıyorsun
görmemi istemediğin güzelliğin değil
gözbebeklerin
iris’inde çatlatıyorum tahammülü
irisin ya
kolay düşüyorum dizlerinin dibine
zamanın kalbine koyuyorum gölgeni
güneş şart olmuyor görmem için seni

çok sesli mecburiyetimle buluşturuyorum ihanetini
ben de aldatırsam denge olmaz mı

israfilin türküsü ile son nefsimi çalarken senden
bir kıyamet gecesi kadar güzelsin
şimdi soluksuz bir bedenle
kükürtlü tadını arıyorum her tazede
sen beni gördüğün kadarsın
yalnızca az-sın
azsın diye dokunurdun tırnak uçlarıma
kopmak istemeyen etinden
yetim halimle geçerdim senden

kanaatkar arzularım yok diye yanacakmışım
hep sana yansam olmaz mı…

alicengizoyunu
(…taştan kalbine şiir yazılmıyor, bu yüzden buraya yazıyorum anlasana…)