.

.

.

belki bin ömür geçse de hiç
hiç karşılaşamayabilirdik seninle
kaderin cilveleriydi hepsi sevgili

aramızda büyük mesafeler vardı
yaşamın gerçekleri
yaşanmışlıklar
sayılamaz ölçüde hataların dersleri
derin pişmanlıkların yaşamlarımızı kahreden yıkımları

temiz bir sayfa açmak kolay değil
sen de iyi bilirsin
önce arınmak gerek geçmişin kirlerinden
elini kolunu bağlayan
adeta esir eden
bin bir çeşidiyle şeytani planlar uygulanır iken
kolay değildi yeniden başlayabilmek ikimiz için

bir bir çözülebilirdi sorunlar zamanla
oysa ;
aşkın zamanı yoktu ki
en beklenmedik zamanda çalmıştı kapımızı
ne senin
ne de benim bir suçumuz yoktu bunda
yalnız ve kimsesizliğin uçurumlarında çırpınmakta yüreklerin
son bir ümitle bağlanışıydı olsa olsa
bağlanmıştık
zamanı unutturan bir şeyler vardı bize
aşk …

şimdi neredesin bilmiyorum
her şeye rağmen
yeniden gülümsediğini hayal ediyorum
unutmak …
elbet çok zor olsa da
dilerim unutmuşsundur artık beni
ve birlikte yaşadığımız her şeyi
hiç yaşanmamışçasına

belki de artık en güzeli bu
ikimiz için
yeniden gülümseyebilmen sevgili …

.

.

.

Mert Yiğitcan
19 mart 2021 / istanbul