Kimi mutludur insanların,cana can katar
Kimisi aramaktadır kendini,o caka satar
Nedendir diye düşünürüm bu koca farklar
Anladım ki mesele çok ötelerde,bariz
Mutluluğa mesafelinin mazisi sevgisiz.

Ne olup bitiyor dünyada bir bakın hele
Akıl almaz ve insanlık dışıdır çok muamele
Kimi burnundan kıl aldırmaz, çok hassastır
Diğeri vurdum duymaz, ne rahattır.

Kimler ki şu çocukluğu yaşadı doyasıya
Hengameleriyle, alabildiğine ve tadında
İşte onlar bugün yine dimdik ayakta
Hor görülen,sevgisiz büyüyenler zayıftır
Yaşadığımız dünyanın zaafları bundandır.

Başına sevgi ile el değmemişse
Paylaşmanın mutluluğunu görememişse
Nasıl tebessümle yürüsünler bu yolda
Ne de çok şey eksik kalmıştır çocuklukta.

Fidanı da, kuzuyu da büyüten sevgidir
Sevgideki güzellikler yarınlara neşedir
Yemek ve içmek sadece fiziği besler
Sevgi ve muhabbetle büyümeli küçükler.

Bir lokma,bir hırka eksik olsun, önemsiz
Saadetli bir yuva besler ruhu, kifayetsiz
Alabildiğine maddi sunumlar veremez hazzı
Oysa, mutluluk dediğimiz şey, sevgide saklı.

Hoyratça bir yaşamın nedeni budur
Sevgisiz büyüyen insanlar mutsuzdur
Yarınları güzel kılabilmenin özü
Özetle söylersek hayata dair sözü
Ne var ise içinde, yolu sevgiden geçer
Sevgiye uğramayan yol, beter mi beter...