5
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
1216
Okunma
sabah oluyor penceremde
suskunlar doluyor yüreğime
ilk güneşle ilk insanı yaşıyorum
ilerliyorum insan gelişiyor
gelişirken köreliyor insan
ve kalem
sayfalar yitip gidiyor ben yazıyorum
bir özlem bir dert
içimden güneşe gidiyor
güneşi bekliyorum yanıma
yanına gitmek ürkütüyor beni çoğu kez
sesleniveriyorum sessizlikten duymuyor beni
bir kuş havalanıyor ansızın güneşe
bense oturmuş izliyorum
insanlarla başlıyor yollar
kafalar önde ilerliyorlar
ne zaman kalkacaklarını merak ederek
güneş orada duruyor
o da bizleri bekliyor...
mehmet öztürk
Cevap Yaz