Tırmanma telaş ile ömür denen yokuşu!
Zirve görmeden ayak, serde saçın ak olur
Gözetleyen biri var kafesteki o kuşu
Uçmayı dilerse Hakk, düşler un-ufak olur

Toplarken her bahardan fâniliğin hazzını
Unutma zemheriyi, mahşerin ayazını
Her hazan naklederken makberin vaazını
Kulak tıkayan ahmak nâra müstehak olur

Çözülünce bağları dünyevî basiretin
Nûrudur nakşa düşen o ilâhi sûretin
İnayet-i Rahmân’dan varsa şayet kısmetin
Zifrin ardında mutlak görünen şafak olur.

Dense de Ademoğlu kürenin güzidesi
Mahluku insan yapan tövbesi ve secdesi
Her ne zaman yırtılsa bir kulda ar perdesi
Mahir Mel’ûna çırak, R/Ahmet’ten ırak olur

Hasreti sînemizde önümüzden gidenin
-En güzel ahlâk ile ümmeti eğitenin-
Hâbîb-i Kibriyânın ruhunu incitenin
Kim demiş sonu muğlak; akıbet helâk olur

Bilmemek büyük kusur; ne sırdır ne bilmece
Gözde yaşla bitiyor ölüm ile eğlence
Şah damarından yakın; bakmıyor yaşlı, gence
Gelince vakt-i firak, ten dahi toprak olur

Mecit Aktürk