İnsan niçin yaşamalı, niçin nefes almalı?
Öyle bir yaşa ki tadı mezarda da kalmalı

Kimi evladına köle kimi de bir koltuğa
Halini sual eden kalmadı kalbi buruğa
Herkes kendisi için yaşayıp ölüyor şimdi
Bencilik bütün güzel duygularımızı emdi
Hislerin bir kavgası var, gözler şimşek çakıyor
Duvardaki gölge neden bana ters ters bakıyor?
Neyin tadı kaldı neyin, ruhlarımız çürümekte
Komşu komşusuna giderken ayak sürümekte
Evlat bencil, evlat efendi, ana evde uşağı
Kızı makyaj delisi, oğlu da yaymış taşağı
Hizmet bekliyor, gelmiş yirmisine, otuzuna
Bakmaya üşenir kızı yemeğin tuzuna
Baba dersen, ailesinden saklanan bir gölge
Evlilikse bir cüzdan ve sadece birkaç belge
Akrabaların ağzı haset, gıybet kokuyor
Birbirlerinin hayatına burnunu sokuyor
Kardeşinin karısı, zavallı, perde hastası
Canından da kıymetli olmuş çatının tahtası
İyi olmanı istemez, hasedinden geberir
Sen başarılı oldukça o mum misali erir
Yüzüne güler zavallı ama çekemez seni
Hatta kıskanır sırtındaki güzel elbiseni
Ondan, kardeşinin karısından güzelse yârin
Hasedinden çatlar kalbi… Çatla, geber, aferin

Tadı yok artık hiçbir şeyin, kuruyor çiçekler
Az kaldı, kalanları da yarın biçecekler
Yuvalar soğuk, odalar, dudaklar buz kesiyor
Gözlerden, kin, nefret, öfke rüzgârları esiyor
Evlat, para, kadın ne varsa işte hepsi boşmuş
Bunların peşinden koşanlar, boşuna koşmuş
Ulan patron olsan, başbakan olsan ne yazar
Asgari ücret verdiğin işçi, kabrini kazar
Bütün büyük amaçları düşündüm bir ay kadar
Hepsi saçma geldi bana; yarın bir gün ölüm var
Ellerime baktım, üzüldüm, geride kalacak
Bağışlasam, çıkmaz da onları bir alacak
Ömür defterine güzel şeyler yazmalı elim
Ebediyet için ağarmalı her bir saç telim

Koşun, koşun peşinden istediğiniz liderin!
Ama ben gideceğim izinden son Peygamberin

Allah öyle güzel ki… O benim nurdan çiçeğim
Defnimden hemen sonra, karşısına geçeceğim
Ve diyeceğim: “Sizi çok seviyorum Efendi’m.”
“Bir hayranınız vardı ya, işte o kişi bendim.”
“Karşınıza elim boş geldim ama kalbim dolu.”
“Size teşekkür etmek için teptim bunca yolu.”