Töhmet altında düşler
Düşmek bilmeyen yakasından şehrin
İzafi bir kalabalık
Yalnızlıkla eş değer solan çiçekler
Metruk aşkların da künyesinde saklı hasret
Göğe konan bir kuş gibi
Düş gibi giyindiğim esvap
İçine düştüğüm aşk gibi
Yolunda gitmeyen hayat.

Sözcüklerden ördüğüm bir yelek belki de
Gizemin izini sürdüğüm
Aşkın neferinde saklı ışık gibi
Varlık da yokluk da mümkün
Yüreğe serili bir kilimde saklı mevsim gibi
Mevsimsiz bir aşka yürek açan
Kayıtsızlıkta gizli aslında
Nasıl da devasa gürültü ve ses
Naif bir kimlik ve sabra delalet.

Kışın yüzü saklı iken Şubat denen
Girizgâhta ve hüzünde saklı elbet mevcudiyet
İlahi Aşkın yolunda gidip de
Dönenlerden değilim hem
Çıktığım bu yolculuk
Ruhun hüzne bandığı
Tutulan nutkun da surelere düşkünlüğü
O İlahi Işık ki
Karanlığı delen aşk gibi ve matemde
Dökülen yapraklarımdan
İnşa ettiğim cennetin de arka bahçesi.

Sığındığım,
Sınandığım
Asla sinmediğim bir töhmet ki
Sözcüklerin efsunlu yolculuğunda
Hayatı ve sevgiyi muteber kılan
Bir varlıktan öte
Sonsuzluğu besteleyen nuru evrenin
Dolunayda saklı muradım
Bir yıldız iken kaymaya müsait
Zemherilerde ölen çiçeklere hasret
Bir ölümlü ki
Ölümsüzlüğü şiar edinen
Her yakut dizede
Ömür boyu sevmelerin de meali hani.

Kimliksiz kalmak da değil
Kimliğimle çıktığı şu yokuş
Düşe kalka yaşamakla eş değer
Aşkın gizinde sürüklenen bir yorgun nam
Bir de sürgün yemiş ömrün
Sefasını sürmemek mi?
Ne gam ne gam
İvedilikle uçmalı gitmeli de bu dünyadan
Göçtüğüm hangi pervasız ruh ki
Bıkmaz mı nazımdan bitimsiz efkârımdan
Sözcüklere bil mukabil bir tebessüm ısmarladığım
Şerh düştüğüm belki de duvağı karanlığın.

İçimde saklı beyaz bir cennet
Makberi ya da mabedi demeye delalet
Ruhumla gezindiğim şu taşlı yol
Rüzgârın çapkın imlecinde saklıdır na’şım
Yana yakıla yaşamak ne ki
Hayatın mealidir mademki sevmek…

Sessizce yaşarken
Bir uçurum ki savrulduğum
O düş pervazında uçuşan kanatlarıma
Dolan ay ışığı
Dolanan ayaklarıma
Sezilerimde yükselen ses gibi
Şiar edindiğim bir reçete elbet
Aşkın ulvi gizemi.

Bir düş’ün iniltisi idi adeta sessizlik
Tümlecin sonsuzluğa hizmeti
Şiarı ömrün bir şiire delalet
Sessizce konuşlu mevsimde
Ne kış güneşi
Ne Şubat’ın kısa vadesi
Elbet taziyelerimizi sunup Ocak’ın dününe
Her hatıra iken buz tutan.