Saat gecenin bilmem kaçı
Arka fonda bir Neşet baba türküsü çalmakta
Ve aklımdan sen, günün her dakikası olduğun gibi
Ki ben artık saat kavramından epey bir uzaklaşmış bulunmaktayım
Zaten seni göremeyecek, hissedemeyeceksem
Ne önemi var geçen saatlerin

Seni kaybettiren hissizliğin içinde kavrulurken
Hissettiğim tek şey sana olan hasret
Aslında sandığım ve sana yansıttığım kadar hissiz değilmişim
İnsanoğlu hep kaybettikten sonra mı farkına varmak zorunda her şeyin
Anlasam, hissetsem ne fayda
Seni kaybetmiş olmanın acısı yeter bana
Üstüme gelmekte huzur veren gökyüzü, aşık olduğum gece
Sığamıyorum ben artık hiç bir yere
Oysa senin o minik ellerinde kaybolurdum önceden

Aldığım her nefeste, vücuduma giren her bir oksijen, bıçak saplamakta ciğerlerime
Dayanamıyorum artık ve tahammülüm kalmadı yaşamaya
Uyanıp uyanmak bile zoruma gidiyor
Seni tanıdıktan sonra,
Öldürdüğüm her bir ümidim yeniden çiçekler açmıştı
Sen, bende hep daha iyi bir insan olma isteği uyandırırdın
Artık insan olmak bile midemi bulandırmakta
Bir savaşın ortasında sevmiştim seni
O savaş bitti, sen gittin ve ben kaybettim
İlk seni, sonra savaşı ve en son kendimi ..



Ahmet Aytaç