Ben yarama bakar, acımın elinden tutar çıkarım yola
Meçhule gitmektir isteğim
Fakat ayaklarım yare götürür her defasında
Canımın yanacağını bile bile giderim tekrardan
Kaçıncı tekrar olduğunu saymayı bırakalı çok uzun zaman oldu
Güneş doğmaz, geceye kin kusar oldu kağıtlar kalemler
Ve yare kırgın bu satırlar

Ben artık gelmiyorum sana
Ama olurda gelmek isterse bir yanın bana,
Kalbime hançerini saplayarak yaralı bıraktığın yerde,
Acılarımla bir rakı masasında beklemekteyim
Fakat gelme istemem
Hissetmeyeceksen acılarımı, duymayacaksan sessiz haykırışlarımı,
Ve de sarmayacaksan kendi açtığın o derin yaralarımı
Gelme istemem tekrar yıkacaksan beni, birinden çıkamamışken daha
Hazır değilim bir enkaza daha

Elimde kalan son bir kart, seni seviyorum yalanını anlatan
Hep şikayet ederdin dile getirmediğim sevgimden
Dilinden düşürmeyen sendin lakin giden de sen
Şimdi bekleme inanmamı, bana olan sözde sevgine
Aralık ayının soğukları kavurdu ciğerlerimi
Tek çıkmazımdın, artık çıktım o çıkmazdan
Geri gitmekteyim o uzun yolu bir daha girmemek üzere
Ve bir kuytu aramaktayım kendimi hapsetmek için

Bu şehre bir aşk tohumu ekmiştim,
Meğer onu ekerken kendi mezarımmış kazdığım
Ve anladım ki onca zaman boşa vurmuş kazmam
Şimdi seni soranlara gitti diyemiyorum
Canım hala yanmakta sayende ve kalmadı tek bir şeye bile inancım
Ve fazlasıyla değiştim, bunun için kendini tebrik edebilirsin
Ama elbet bir gün son bulacak içimin yangınları..



Ahmet Aytaç