Ilgıt ılgıt sözcükleri kapıp da koyuverdim göğe
En masum sevgiydi, pür-neşe
Düştüğüm yolda
Umudun ılık nefesi
Aşkın bakiyesi illa ki d/iri bir özlem
Elbet ölü nefsin mizacı kayboldu
Renklerin solgun na’şında
Kötülük ve melekler kapıştı
Derken doğdu gün ışığı
Gerçi içimizde illa ki kaplıydı bir yer siyahla
Melun gölgelerden firar ettikçe mevsim
Kış güneşi bile yetti de arttı hatta
Nazenin sesinde süzülen kar tanelerinin
Bulutlar kar topladı
İnsanlarsa umut.

Ufkunda saklıydı mizacı yarınların
Öncesinde unutulmuş acıların da
Neferi idi günde saklı o mizaç…
Öğün atlayan bir kuş belki de
Terk edilen göğün en sadık muhafızıydı

Masum bir sadakatle bağlı
Aşkın makûs talihinde yanıp söndükçe ışığı
Titreyen bulutlara konan
Doğmamış ruhların ve meleklerin
Ilık sesinde mevsimin belki
Soğuk olsa havanın neminde saklı bir gülücüktü
Bahşedilen
Bahsi geçen her acı illa ki
Unutulacaktı dokundukça rahmete.

Meftun rüzgâr kap kaça uğradı
Kayıpların külünden doğdu masumiyet
Firarı olsa da dünlerin ve umudun
Sadık kimse birbirine el verdiler
Gürbüz sesinde aşkın
Ketum gölgeleri de kovan gök kuşağı
Layığıyla yaşayan ve sevenlerin mabediydi
İçte saklı o derya
İçre dönük bir sevdayla
Mahlası neydi sahi ufkun?
Matemin sarmalında özenle
Sevdikçe insan
Ve ihlası da yüklendikçe…








Tutulan ne güneşti ne de ay ve tüketilen sadece zaman ama çoğalandı iyilik ve sevgi ve insanlığın türevi olsa da bunca acı en çok da mazlumlar ağlarken kalbinde saklı ne varsa sundu mevsimin sağdıcı her yeni gündü dolan miadın başa döndüğü ve yaşamaktı ilacı evrenin yaşatılan inançtan ötesi yoktu asla ve tüm yüreklerin bir arada ç/ağladığı en çok yürüdükleri o mukaddes yolda yoktu da dönüşü ve iman gücüyle tüm evren aklandı paklandı aşkın mahcup kanatlarında doğmanın da kıvancıyla.