Değer biçilmez iken gözyaşı şişesine,
Kıymetini bilmedin, kaldırıp taşa çaldın.
Yalnız seni koymuşken kalbimin köşesine,
Öfkene yenik düştün, sanki canımı aldın.

Bir zaman gözde iken; atılmışım yerlere,
Bir hayırsız yüzünden bulaşmışım kirlere,
Nasılda güvenmişim böylesi nankörlere,
Seni canım bildikçe, yalnız ecelim oldun.

Sana ne zararı var havada uçan kuşun?
Kışı bile üşütür senin soğuk duruşun,
İnadında direndin, hiç bitmedi yokuşun,
İstediğin bu muydu, sonunda yalnız kaldın.

Bu kadar uzun yolu tek başıma yürürken,
Gönlüme düşen cemre nice kışlar görürken,
Her yola bakışımda hüzün gelip bürürken,
Bazen dudak bükerken, bazen içinden güldün.

Başı dumanlı olan, bulamaz evi barkı,
Ahde sadık olanın elbet olmalı farkı,
Öyle, böyle dönüyor zamanın gizli çarkı,
Bela gibi dolaştın, sonunda beni buldun.

Katlanmaya alıştım; derde, gama, cefaya,
Çoktan beri hasretim dostluk denen vefaya.
Şifacı muhtaç olur, gün gelir ki şifaya,
Yenik düştün hırsına, beni defterden sildin.


Sabri Koca