4
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
1459
Okunma
’ Ölmekse aşkın adı
Kendi yalnızlığına bıraktığında adayı.
Atlıkarıncalar ağlıyorlardı çocukluğuma
Gülerken kıyıdaki yalının puşt oğlu
Martılar çığlık çığlığa uçuşmuştu
Ve tırtıllarım öldüğünde avuçlarımda
Katilleri babandı
Ki çok severdim
Üstelik postacıydı
Ve getirdiği hiç bir mektupta adım yazmazdı.
Ve ben
Hiç ölmezdim gökkuşağımızın altında.
Yıldızlarında.
Rengini bilmezdi kimse
Siyahtı
Pırıl pırıldı bizim yıldızlarımızdı
Kıçım yırtılırdı inandırana kadar çocukları
Anlatana kadar kuşlara böceklere
Oysa karşıydım küfüre
Öyle boktan bi durumdu ki şimdi
Alfabeden sırasız hem de ne gelirse
Taşına toprağına.
İzmir’ine İstanbul’una adasına da
off
Affetsin yaradan
Aşk olsun sığınağım.
Ölüm kamburumda mezar taşı ’
.....
Yalçın Gözetelik
Cevap Yaz