Bunları, kuş ekmeklerini
celali zamanlardan önce de koyabilirlerdi asma kuşlarının kursağına
bebeklerin kokusuna sinen geven çorbalarında buharlaşan yaşamı
yeryüzüne binlerce kere yeniden gelen yağmurun suyuyla
yıkadı
bir anda deliriyor zihnim
köpeklerin ulumalarıyla dinlenen kaçıncı gece bu?
kenti terkedip çöplüğe hüzünle göçen bir köpeğin gözlerine baktıkça
kardeşlerini dinlemek sevap gibi
öyle bir şey olmalı masumiyet
rüyaları algılardan koparan çizgiden geçerken
dengemi bozup çakıldığım doğanın pürüzlü gerçeğiyle
gerçekten sevişebilmenin sonsuz coşkusu
yani bir başkası olmadan
eriyiklerin kayaçlara sinen saklantısını tasvir diye takınması gibi
neden durup durup yaşamı kötülüyor o eski zamanın kıtlığı?
yazgıları toparlayıp denizden çekercesine
suyun donuşunu dinlerken camları çatlatan soğuğu
mor bir kesikle icat etmenin
beni ve bizi sessizliğe götüren hiçbir yanı yok
kendi alanından çıkmayan bir ateşin altını kazıyıp
toprağında uyusam
ve günün ışığı geleceğe dert olsa
kuş ekmeği toplayıp zamanda kaybolsa bebekler
ve ben ordan uyanıp gelsem
siz atasız kalsanız
ve hiç gelmemiş olsanız yaşama
sessizliği bulsam
gömsem toprağa
üstüne büyük bir ateşle bir sınır çizsem
ben gitsem ve siz gelip kuş ekmekleri toplasanız
bir başkası ateşin altını kazısa
geven koksa çöplükler
ben kenti terkederken gözlerime baksa köpekler
atalarım kuş ekmeklerini alsa ve kaybolsa
geldiğinizde ben yaşama hiç gelmemiş olsam
her şey yeniden bulunsa