sana göre miydi enkazları kazalardan sonra boylu boyunca öpmek?
bir kaç iki yüz yıl önce medyundun kendine, histeri ile sıtmayı karıştırdılar senin yüzünden
onlar da sana hazan, sana borçlu ve sana acemaşiran
gönyeyi ilk defa kendimi ölçerken buldum
ne kötümser yanılgılardan geçtim misal aşık olana kadar biliyor musun?
hiçbir şey sandığım kadar uzun değildi
ve umduğum gibi ölçemedim
kıpır kıpırdı durduğu yerde duranlar
derileri kav mantarlarıyla kaplıydı
asimetrik haçıyla gömülen keşişlerin yağlı beliklerini neden düşünür insan?
tutuşup yanmanın esaslarıyla ısınmaz mı bu yörünge?
hep öyle olmadı mı?
bana böyle anlattın
yine ben nefretle kendimi bastırırken
cehennemden ve tenimdeki kıvılcımdan kurtulamazken
onca iyi yüreğe rağmen
onca ritmik darbeye
atmacalarımdan biri senle beraber tüm yaşamdan ürküyor
ve size saldırmasın diye onu etimle tutuyorum
diğeri onu daha çok seviyor
onu nasıl tutacağımı bilmiyorum işte
ya dellenir de korursa etimdeki mihmandarını
arzusunu
ya tüm yaşamın ve senin üstünden uçarsa?
çocuksu şeyler bunlar
anlatması bile gülünç
hayvanlarımdan uzak dur
beni etiyle durduran da yok
ben doğmadan önce dev bir deprem olmuş olmalı
vermedin o gizi bana
yıkıntıları ben yaşam sandım böylece
şimdi her şey neden yanacak biliyorum
sen de bunu bilmiyordun