vedasız giderken bir çoğumuz
susmuşken, ormanlar, yollar denizler
göklerde uçan kuşlarda kulağımız
buğulu cam ardında, soluk benizler
merhabaya hasret kalmış sağlarımız
meğer insanmış, varımız yoğumuz.

kim bilirdi ki, böylesi zamansız gidilecek?
Bir daha güneş eskisi gibi gülmeyecek
ne de, beklediklerimiz gelecek.


kesilmiş çocuk cıvıltıları sokakların
martıların ötüşündeki,
dalgaların dansı da bitmiş iskelede
kurumuş derelere konuşlanırken akrepler
kurbağalar zıplarken; denize çıkan yollarda
sen hiç bekleme.

bonkör tanrıları vardır zenginlerin
yağlı, ballı serpme kahvaltı modası da
senin adını bilmediğin,
tropikal meyve suları içer çocukları
hastanesi özel,doktoru baş ucunda
torunlarına, covid masalları anlatacak
doksanlık nineleride.


bekleme...
karantina günleri, çifte kamburudur yoksulun
kuru ekmekse lüxü!
salgın değil, kırandır, kıran covid,
virüs, yiyecek bulamazda midesinde
yedi mi; bir bütünü yer cümbür comat
bekleme sen hiç, gelmeyecek beklenen
sen yine de tarih tut, izleri; yüz yılda zor silinecek

bekleme...
gel etme, eyleme umuda eziyet
aç gözlülerin kötülüklerine karşılık
doğanın bir cezasıdır bu illet
kurunun yanında yaşı da yiyecek
sen yine de; hayatta kaldığına dua et.

Aliye UYANIK/BOZOK KIZI

17.12.2020 / ÇANAKKALE/ DALYAN