Ben, boz toprakların, yokluğun anayı kızdan ayırdığı diyarların çocuğuyum.
İnsan olmanın yükünü ve güzelliğini içime çekerek büyüdüm.
Yoksulluğun harmanında savrulup, kökünden kopmayan bir başağım.
Rüzgârın kime selam verdiğini bilirim.
Ekinlerin hangi ayda susadığını ve
ellerin nasıl çatladığını da.

Ben, suskun anaların sesi,
Çeyiz sandığına hasretini...
duvardaki takvime göz yaşını işleyen bir türkmen kızıyım.

Bir ipek kadar narin, düş kadar anlıktır gülüşlerim.
Fakirlik kadar büyük ve direngenç dir duruşum.
Hitit diyarlarından kopup gelen
Bir uygarlığın görkemli tarihine bağlıdır göbeğim.
Hüzünlü şiirlerimin güftelenmiş halidir,
yanık kokan türkülerim.
ve hep yarım kalan hayallerimin sığınağıdır sabrım.
Gözlerimde baharı bekleyen
kır çiçeklerinin umudu var.
Avuçlarımda nasır,
Ama yüreğimde hâlâ yazılmamış şarkılar…

Aliye Uyanık (Bozok Kızı)
15.08.2025/Çanakkale /Dalyan
---