Karanlık çökmüştü vatanın üstüne,
Çocuklar aç, analar yaşlıydı.
Umutsuzluk sinmişti ovaya, köye…
Bir ses yükseldi Anadolu’dan:
“Ya istiklâl, ya ölüm!” diyordu Mustafa Kemal.

Süngüsünü değil, yüreğini kuşanan Mehmetcik...
yürüdü çıplak ayakla, gecelerin ayazında, sırtında kefen.

Bir ulusun alın teriyle, kanıyla
kurtuldu Anadolu, şahlandı yeniden.

Dağlar şahit oldu yürüyüşümüze,
Toz dumana karıştı yollar, Irmaklar aktı bizimle birlikte.

Her şehit toprağa düştüğünde
Bayrak, biraz daha da kızıla boyandı ve yüceldi vatan.

Dumlupınar’da yazıldı son destan,
Küllerinden doğdu bir ulus o an.
Her 30 Ağustos, bize hatırlatır:
Özgürlük gökten inmedi,
Topraktan filizlendi, her can yere düştükçe.

Ve biz bugün,
Al bayrağın gölgesinde,
Mustafa Kemal’in ışığında ve bize gösterdiği yolda...
Başımız dik, yüreğimiz gururla yürüyoruz.

30 Ağustos, bir zaferden öte,
Bir ulusun yeniden doğuşudur!
Her yıl bu günde haykırırız:
Bu vatan bizim, bu bayrak bizimdir,
Sonsuza dek bizim kalacaktır.

Aliye Uyanık/Bozok kızı
26/08.2025/Çanakkale/ Dalyan