Ne hale kaldık...
Zeytin ağacını mı?
Ormanlarımı?
Çocuklarımı? kadınlarımı?
Neyi kurtaracağımızı şaşırdık artık...

Toprak kurudu, umut küstü,
Güneş bile sırtını döndü yüzümüze.
İnsan, insana kefen biçiyor,
Ve biz hâlâ “sabır” deyip susuyoruz.

Kadın cinayetleri
her sabah bir mezar daha
Kıyamet değil bu, ama ondan beter yara!

Çocuklara tecavüz…
Durun!
Bir avuç masumluk bırakın yarınlara
Cezasızlık büyütüyor içlerindeki karanlığı,

Merhamet, yalnızca kitaplarda mı kaldı?

Yeni doğan bebekler, gözü dönmüş canilerin kurbanı
Süt kokan tenlerine uzanıyor kirli elleri,
O minicik bedene sığmayan adaletsizliklerde
Çürümüşlük kokuyor her yerde.

Ülke teslim edildi ahlaksızlara
Koltuklar için satıldı yarınlar.

İki Yüzlüler sus pus olanlara.

Ülkemize yönetim eliyle hainlik yapıldı
Okyanus ötesinden gelen emirle.

Tarım bitti, köylü perişan, işçi umutsuz.,

Orman yangınları çıkıyor göz göre göre
Rant uğruna tutuşturuluyor ciğerimiz
Bir kıvılcım değil, planlı bir ihanet fışkırıyor içlerinden.

Ve yerden ot yerine beton bitiyor
Yeşilin yerini gri çığlıklar alıyor
Çocuk parkları ufaldıkça ufalıyor el kadar.
Şehirlerin kalbi ranta açılmış talan yeri
Çürük binalarda canlar yitiyor
Bir beşik susuyor, bir ninni yarım kalıyor
Ama hâlâ açılıyor inşaatlar törenle!

Yüzlerde hüzün, gözlerde kederler
Haksızlığa ses yüksektenin başını ezerlere.
Şeytan bile şaşırıyor...
kalpleri taş kadar sertlere.
Ne adalet kalmış, ne hak, ne vicdan.
Görmez yarattığını, unutmuş Yaradan.

Ne hale kaldık?
Çürümüşlük kol geziyor her yerde.
Hakkı, adaleti izzeti hayayı yitirdik..
Gelecek nesiller ağlıyor içimizde sessizce...
Ve biz, onlara tertemiz bir dünya bırakamadık…

Ve bizler, umudumuzu kaybetmeden küllerimizden yeniden doğacağız.
Karanlık ne kadar derinse,
O kadar güçlü ışık olacağız.

Binlerin bir damla umutlarıyla, kumsalı döven denizler var edeceğiz unutma.

Çünkü, vatanımız en kıymetli hazinemizdir.

Aliye Uyanık/Bozok kızı
2 Ekim 2025/ Gebze