Düşlerin bir rengi var mıydı sahi hafız?
Ya, ben ne renktim, söyle ve düşmekle
Düşünmek arasında gidip geldiğim…
Düş mevsiminde çatallı sesi rüzgârın
Ve göğsümde kocaman bir pencere:
İzahı yoktu işte olup bitenin
Bense adeta şaşkın bir vecize.

Israrla yaşadım.
İman gücüme sadık bir yalnızlıktım.
Bir o kadar kalabalık
Mevsimin tutuşan eteklerinde aşkı tavaf eden
Devasa bir kelebek
Matemin rengini giydim
Rengimi özenle sakladım
Gizimi sürdüm ve bir girift hece olmalıydı
Haletiruhiyemde kopan fırtına
Fıtratımda sığdırdım ben tüm düşleri:
Kuramadığım hangisi ise ısmarladım ruhuma
Gönül gözümde açıp kapanan her hece
Ve işte ihmal ettiğim bir varlık ki
Ne ketum ne vurdumduymaz
Varsa yoksa içindeki çocuğa sadık ve âşık.

Rüştümü ispatlamamışken hem
Oysaki asla kem küm etmediğim
Ve kilit noktası
Elbet girizgâhta saklı şifre
Oysaki sona geldim diye
Acele ile kurduğum bir denklem
Yoksunluk ne ki hafız?
Varlık denen mademki ket vurulan bir mutluluk
Uğurumda sözcükler
Mutabık kaldığım bir kader
Gelen ya da giden
Ama kalbimden tek gitmeyen.

Andıkça Rabbimi
Katık yaptıkça ömrümü
Kazan kaldıran o çeşni başı
Ne de olsa yoktu artık hayatın tadı tuzu.
Bir yitimse neşreden
Bir yudumsa mutluluk düşlenen
Bir rota ise saplanıp kaldığım
Hele ki yok mu içimdeki o izdiham?
Kaç kareydim ben?
Kaç üçgen?
Kaç daire?
Merkezim sapladığım bir pergel
Yaza yaza delik deşik ettiğim kâğıt ve de.

Özlemdim ben kendime.
Özneydim ben ama çok gizli bir özne.
Özenle yaşadım ve sevdim
En çok da matemi
Görünen de öte mutlu kalmayı beceren
Bir seyyah ki gezinen
Mevsimden mevsime
Bazen etekleri zil çalan rüzgâr
Isınan mevsimden geride kalan
O nem
En çok niyaz ederken
En çok severken
Mutluluk bile ağlatabilen.

Sözcüklerim ve ben
Künefe tadında bir imgeyi şerh düşen
Şekeri fazla kaçmış bir tatlı gibi
Acısı bol bir özlem gibi her halükarda kendine
Kendimsiz bir kendi
Kerameti neydi sahi evrenin?
Kimse devinen
Tek lokma yeterdi içimdeki çocuğa
Bir de hüzün hırkam
Elbet katıksız bir hayal gücü
Ön sözü olmayan her duygu
Elbet saklı iç cebinde kaderin
Kader ise ay ışığında
Yıldız olmanın neresi kötü hem?

Bazen bir çiçeğe denk düşen
Bazen kuyruğu kırpılan
Adımla yaşadım ben
Adlarımla adımladım evreni
Adım sayar gibi yüreğim
En çok da adımı ve acılarımı sayıkladığım
Dönüştü yoktu yolumdan ve sözümden.
Varıp varacağım elbet saklı Allah katında
Amblemi umut denen neferi ki evrenin
Katıksız saf tuttuğum insanlık ve rahmet
Yeter ki düşmeyim gözünden bilinmezin
Hangi bilindik hece ise içimden geçen
Kayıtlı mademki amel defterimde
Varlığımla sadece sana ait ve emanetim, güzel Rabbim.
Bahşettiğin her şeyinle senken tek taptığım…