Zinciri de kalmadı tutunacak dalı da
Koyverdik kendimizi hayatın akışına
Hayaller var, özlemler ki sıra sıra
Ayak yürümüyor, yolsa çok uzun
Durmak değil kâr da, gönül firarda.

Ne hesabı tutuyor günün, ne yarın belli
Yüze değiyor soğuğu kışın,kasım gireli
Sor bakalım üstadım, bu kul nereli?
Ne gidilen yol var şimdi, ne de bir plan
Yaşadık sanılanlar ya rüyaydı, ya yalan.

Yaprak gibi sararıyor ömür dediğin
İçinde bir bahar var, müjdelediğin
Kaldı çoktan geride eş,dost aşina
Bir selam yollamak var dostun hasına
Savrulup giden biziz ki kader ne yapsın.

İçe döndü yüzler, hani tevekkül
Esasında insanlar çocuk gibi masum
Kirlenmeselerdi keşke, hepsine küstüm
Elini tutacak bir kul arar dururum
Sorgularım kendimi, suç bende değil.

Uzanıyor dağlar gibi efkar, asla eksilmez
Yolu güzel olanın sabrı,gücü tükenmez
Merhametten doğar güneş,kara geceye
Hele bakın sol yandaki buruk acıya
Namerde eğilmezse baş, çıkar zirveye.

Açıldıkça yeni yollar, gidilmez oldu
Mektup desek o da bitti ,telefon doğdu
O mektuplarda cümleler nasıl da hastı
Ötelerden gelen selamlar,özlemler vardı
Teknoloji insanlığı fena savurdu.

Dostluk sohbeti yankılanırdı kulaklarda
İkramla gelen emekler hep hatırlarda
Toplaşılırdı odada, yahut kırlarda
Dertler konuşulurdu, sarılırdı yara
Zaman mı değişti bilmem, biz mi acaba?

Yok desek yeridir artık hayatın tadı
Siyah beyaz resimlermiş, rengin üstadı
Şimdi bezense de hayat türlü renklerle
Haz vermiyor akla, göze ve de yüreğe
Cadı kazanı kaynıyor, sonu bilmece...

Alışkanlıklar yıkıldı, oldular hoyrat
Eskilerden bir konuşsan ederler dikkat
İki satır okunmuyor, küstü kitaplar
Yarın olmasın karanlık, budur içtihat

Bu rehavet bitmelidir, insanız bizler
Selamlar dökülsün dilden, gülsün şu yüzler
Yıkılsın soğuk yüzüyle ekran illeti
Bakın hele ne hale getirdi aziz milleti.

Sanılmasın biz gerici bir kafayız
Her teknolojiyi tanır, hem de kullanırız
Gereği olmadığı halde aramıza giren
Bizi bizden koparan, eritip sömüren
Yakındayken bile ne yazık hasret çektiren
İşte bu durumun tam karşısındayız.

Belki başlamak gerek yeniden akıyor hayat
İnanın sohbetsiz ömür hem kof, hem hoyrat
Bir insanı kazanan, bir gönle giren
Yıkılır mı kolayca hayata direnen
İnsanların saadeti esas, her şeyde mutlak
Her işin sonu hayırdır, budur tek murat.
Oğuzhan KÜLTE