Uyarlamak mı gerekiyor hayatı yeniden
Yoksa, eski usül mü yürür işler asla bilemem
Naif olmak var ki yine insaniyetten
Söz de geçmez bu zamanda, hayat pek zalim
Sazım da dertli çalıyor, çaresizlikten.

Kimi ne de çabuk anlar, yeter bir bakış
Kimine de işlesen ilmini hem de karış karış
Biri alır mesajı, samimiyetle düşer yola
Öteki yırtar bağırı, sanki düşersin çukura.

Söz de biter yerinde, değil anlaşmak
Ne yapsan varılmaz yola, hırla uzlaşmak
O bildiği yolda inat, bırak ki gitsin
Verdiği rahatsızlık yeter, bencil ne bilsin.

Vermek demek yok lügatta, vah zavallıya
Alışmış hep almalara, vermek yok onda
Sırtına almaz asla yük, yüzü ekşimez
Çok rahat insanlar boştur,hiç meyve vermez.

Ne sevilir utangacı, hayadandır bu
İnce hesap yapar durur, bir ömür boyu
Hesabı gönülle onun, değil cüzdanla
Çok naz etmez ise ara, esaslı kulu.

İnsanlar da ağaç gibi, türlü türlüdür
Kimi dört mevsim yeşildir, tebessümlüdür
Kiminden gitmez kara kış, estirir ayaz
Sonbahardır kimisi de hasattır biraz.

Dört mevsim yaşamalı hayatı,herbiri gerek
Kışın içe dönen insan, baharda rengarenk
Yaz ki hareket katar, insan doğada
Sonbaharda döker yaprak, duygusaldır da.

Hepsi aynı özden asıl, bakmayın renge
Kimi farklı sanır bunu, aldanır bence
Sevinçler de ortak oysa,üzüntüler de
Paylaşmayı bilen erişir,saadetlere.

Oğuzhan KÜLTE