Unuttum artık.
Unuttum her şeyi;
Hayat denilen yalanlarla bezenmiş bu alemi.
Ve insanlıktan nasibini almamış olanları.
O kendini insan sananları...
Konuştuğun zaman imrendiğin o kişiler var ya hani onlar.
Aslında nasıl ahlaksızlıkla donanımlılar bir bilsen bile bilsen.
Mevki makam şan şöhret hepsi bir adım önde insanlıktan.
Ah bu insanlar, insanlar
Onlar hala uykudalar uykuda
Bense yıllardır uykuya hasret.
Zaten uzun zamandır kendimde değilim ki.
Bakıyorum sadece olup bitenlere.
Arada bir izliyorum..
Sonra zoraki de olsa gülümsüyorum.
Acı bir tebessümle.
Görenler benim güldüğümü sanır ya neyse.
Nedense hiç tanıyamadılar bu beni.
Kimler yoktu ki etrafımda yanı başımda duranlar
En yakınımda olanlar.
Dost bildiklerim dahi tanıyamadılar beni
İlk fırsatta o arayıp soranlar.
Zayıf karaktere sahip olanlar.
Etrafımı saranlar ve beni birden unutanlar.
Unuttukça alıştım unuttum öğrenmeyi
Unuttuklarım o kim olduğunu bilmediklerim.
Artık kızmıyorum onlara bile.
Önemsemiyorum da...
Hemde hiç kimseyi.
Açılmış yaralarıma ara, ara tuz basıyorum.
Sonra çekiliyorum bir kenara.
Önce basıyorum narayı boğazım yırtılırcasına
Sonra sövüyorum gelmişine geçmişine.
Niye diye bakıyor herkes niye?
Dost bildiklerimin riyakarlığı.
Arkadaş dediklerimin sahtekarlığı.
Saymaya dilimin varmadığı o insanlar.
Nefretim öylesine yoğun ki tarifi imkansız.
Bu acıyı ya tadınca veya yaşayınca anlarsınız
Dileğim o ki yaptıklarıyla yaşasın bunları yapanlar..
Unutmadan.
Utanmadan.
Uykuya hasret
Ve sadece bakın...
Gözleriniz unutsun gülmeyi.
Yüzünüz tebessümlere hasret kalsın.
Yaşayın bunları her zerresine kadar yaşayın
Sonra yaşadım deyin yaşamaksa.
Ben yaşadım her haliyle her şeyi yaşadım
Hemde her şeye rağmen dileğimdir
Budur dilimdeki duam.

Mehmet DEMİR
12.10.2020 AN"KARA"